Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
«Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, οι τουρκ’ την πόλ’ επέραν», 29 – Μαΐου 1453, 29 – Μαΐου 2025 = 572 ολόκληρα χρόνια και ακόμα η πρωτεύουσα μας, η Πόλη των Πόλεων Κωνσταντινούπολη είναι σκλαβωμένη, και αυτή η ημερομηνία θα είναι πάντοτε χαραγμένη στο μυαλό και στην ψυχή μας.. Ρέει στις φλέβες μας ο πόνος και τα δάκρυα από τις ψυχές μας δεν θα στρέψουν μέχρι την δικαίωση.
Οι Εβραιομασώνοι μπορεί να κατάφεραν να απαγορεύσουν τις εκδηλώσεις για την ημέρα μνήμης της Αλώσεως, αλλά δεν θα καταφέρουν να μας απαγορεύσουν να είμαστε Έλληνες. Δεν θα καταφέρουν να μας απαγορεύσουν να είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Και όλα αυτά για να μην ενοχληθούν οι ήδη ταραγμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Και ενώ στην Ελλάδα μας υπάρχει απαγόρευση για εκδηλώσεις μνήμης, στην Τουρκία πολυήμεροι εορτασμοί, πανηγύρια και άλλες ντροπιαστικές φανφάρες θα διαδραματίζονται στην Πόλη μας, προκαλώντας τόσο στα αδέλφια μας τους Ρωμιούς της Πόλης όσο και σε όλους εμάς θλίψη, αλλά όχι απογοήτευση, γιατί είναι θέλημα Θεού η Κωνσταντινούπολη να είναι ελληνική. Για πόσο ακόμα θα μας επιδεικνύουν την «κυριαρχία τους» μόνο ο Θεός το ξέρει, αλλά, όπως λέει ο σοφός λαός μας, καλύτερα γελάει όποιος γελάει τελευταίος. Πάντως εμείς το χατίρι δεν θα τους το κάνουμε. Είναι χρέος και δικαίωμα μας να τιμήσουμε την Βασιλεύουσα μας, γιατί όπως λέει η Βυζαντινολόγος Αρβελέρ «η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στα Βαλκάνια που ακόμα δεν έχει ελευθερώσει την Πρωτεύουσα της», δηλαδή ο Θεός δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα.
29 Μαΐου, λοιπόν, και κάθε έτος εορτάζει η Οσία Υπομονή, κάτι που σίγουρα δεν είναι τυχαίο, γιατί το Έθνος μας 6 αιώνες τώρα πορεύεται με υπομονή και πίστη πιστεύοντας πως γοργά θα γευτεί το ποθούμενο, τον πόθο όλων των Ελλήνων από τότε που τουρκέφτηκε η Πόλη και σίγησε η καμπάνα της Αγιάς Σοφιάς που είναι να ξανά δει ελληνική και αρχόντισσα του κόσμου την Πόλη, όπως της αξίζει. Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάτση, μητέρα του τελευταίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου, του Αυτοκράτορα που συνδέθηκε με τους περισσότερους θρύλους, καθώς είναι ο Αυτοκράτορας που έγινε παρηγοριά και θεία προσμονή, στο πρόσωπο του οποίου αναπτερώνονται εδώ και αιώνες οι ελπίδες μας για την αναλαμπή της Ορθοδοξίας και την Ανάσταση της Ρωμιοσύνης.
Κωνσταντίνος, λοιπόν, έχτισε την Πόλη, Κωνσταντίνος έχασε την Πόλη, Ελένη γέννησε τον πρώτο Αυτοκράτορα, Ελένη γέννησε και τον τελευταίο Αυτοκράτορα, μάνες Αγίες, Άγιοι και οι υιοί. Για ακόμα μια φορά τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Το Βυζάντιο, η Ρωμιοσύνη, κρύβουν πολλά μυστικά και θαυματουργά μυστήρια και θαύματα που αν έχουμε πίστη γοργά και εμείς θα ζήσουμε.
Ήταν πρωΐ της Τρίτης 29 Μαΐου, το τουρκικό μπαϊράκι ασχήμαινε τα κάστρα της ωραιότερης Πόλης των αιώνων και των κόσμων. Ο Μωάμεθ έμπαινε θριαμβευτής, καβάλα στ’ άλογο πατώντας πάνω στα άψυχα κορμιά των πρώτων ηρώων, των υπερασπιστών της Βασιλεύουσας. Στόχος του η Αγιά Σοφιά στην οποία δεν μπορούσε καν να περάσει από τα άψυχα κορμιά των πρώτων μαρτύρων, εφόσον το ασκέρι του είχε κατασφάξει τον άμαχο και φοβισμένο πληθυσμό που είχε προστρέξει στον ναό του Θεού, για να βρει θεία παρηγοριά, γιατί η Παναγία, ο Θεός, οι Άγιοι ήταν οι μόνοι σύμμαχοι, οι υπόλοιποι δήθεν σύμμαχοι όχι απλά δεν βοήθησαν, αλλά πανηγύρισαν την Άλωση της Πόλεως.
Τρείς ημέρες βάστηξε το κακό. Εγκλήματα φρικτά προοικονομούσαν το τι επρόκειτο να γίνει τα επόμενα 400 – 500 χρόνια, τα μαρτύρια, τους βιασμούς, τις φυλακές, το παιδομάζωμα, τους φόρους και κάθε είδους βιαιότητα.
Σε κάθε γωνιά της ήδη κατακτημένης Ελλάδος οδυρμός, μοιρολόγια και κλάματα ακούγονταν. Οι Βλάχοι μαυροντήθηκαν και ως κτηνοτρόφοι δεν ξανά είχαν στο κοπάδι τους λευκά πρόβατα πάρα μόνο μαύρα, μαύρα σαν την μοίρα του Ελληνισμού. Οι Κρητικοί ζώστηκαν το κεφαλομάντηλο με τα δάκρυα, τα δάκρυα τους για την σκλαβιά της Ρωμιοσύνης, και οι Πόντιοι έβγαλαν μοιρολόγια που μέχρι σήμερα σε συνδυασμό με την λύρα νιώθουμε να μάς καίνε την καρδιά και όλοι οι Έλληνες απ’ άκρην εις άκρην έκλαψαν και πόνεσαν σαν να κήδευαν το πιο αγαπητό τους πρόσωπο, ξέροντας ότι εκείνη η Τρίτη έμελλε να είναι χειρότερη Τρίτη που βίωσε και θα βιώσει ο Ελληνισμός. Οι Ρωμιοί το ήξεραν. Η σκλαβιά αυτή δεν θα έχει τέλος. Από εκείνη την μέρα το νιώσαν πως καλά μαντάτα θα κάνουν αιώνες να ακούσουν και πως τα μαρτύρια που θα τραβήξουν ανθρώπου νους δεν θα μπορεί να τα χωρέσει.
Η μοίρα της Ρωμιοσύνης ήταν και είναι μαύρη. Όμως, δεν θα είναι μαύρη για πολύ ακόμα το μέλλον της Ελλάδος προβλέπεται λαμπρό, λευκό αναστημένο. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που απλόχερα δώσανε την ζωή τους υπερασπίζοντας την Πόλη, την Ορθοδοξία, τον Ελληνισμό εδώ και αιώνες, που από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι σήμερα μετράμε εκατομμύρια νεκρούς από την χατζάρα των Τούρκων, δεκάδες μάχες, χιλιάδες δάκρυα, ένας απέραντος τάφος η Ελλάς μας. Όμως, στην ορθοδοξία μας τάφος δεν σημαίνει τέλος αλλά Ανάσταση, έτσι λοιπόν χάριν στο αίμα αυτών των ανθρώπων, τα δάκρυα και τις προσευχές τους αλλά και τις μεσιτείες της Παναγίας μας γρήγορα θα αναστηθούμε και θα αναστήσουμε.
Μην απελπίζεστε, αδέρφια, αλλά να πιστεύετε και, αν όλοι πιστέψουμε και ποθήσουμε αυτό το θαύμα που λέγεται Κωνσταντινούπολη, αυτή την Πόλη που συμβολίζει Χριστό και Ελλάδα θα γευτούμε μεγάλες χαρές και ζήσουμε μεγάλα θαύματα!
Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολύ δακρύζεις πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά σου θα ‘ναι!
Καλή Ανάσταση, και ας ευχηθούμε αυτό το Πάσχα που μας πέρασε να είναι το τελευταίο Πάσχα στην σκλαβιά.
Άντε και στην Πόλη αδέρφια!
